Od kilkunastu lat mam szczęście i honor należeć do elitarnego grona fotografików skupionych w Lubelskim Towarzystwie Fotograficznym założonym m.in. przez słynnego artystę Edwarda Hartwiga. Gala 85-cio lecia miała wspaniałą oprawę ultra nowoczesnego gmachu Centrum Spotkania Kultur w Lublinie a oprócz wystawy prac członków, można było obejrzeć zdjęcia finalistów konkursu inspirowanego pracami Hartwiga.
Mnie reprezentował autoportret, który zrobiłam w początkach pandemii, w czasie zamkniętych granic, ograniczeń wszelkich spotkań z rodziną i przyjaciółmi, gdy naszej samotności towarzyszyła tylko Natura. „Kiedy Słońce było bogiem” – to obraz naszego wyalienowania we wszechświecie.
Cieszy mnie, że zdjęcie się podobało nawet realizatorom z Panoramy Lubelskiej, w której oprócz wywiadów z członkami zarządu LTF i ogólnego planu sali wystawowej pokazana została na zbliżeniu właściwie tylko moja praca:
Ze strony LTF:
http://www.ltf.org.pl/historia.html
Lubelskie Towarzystwo Fotograficzne zostało zawiązane na przełomie roku 1936 i 1937 przez grupę miłośników fotografii działających już od pewnego czasu w środowisku lubelskim. Część z nich wywodziła się z Towarzystwa Krajoznawczego, inni wspominają swoje początki w Kole Miłośników Fotografii przy Szkole Budownictwa, o którym pisze w „Dziejach polskiej fotografii” Ignacy Płażewski datując jego początki na rok 1930. Odnotował je także Marian Szulc w swojej Bibliografii (pozycja 819). Ówczesny Lublin był więc środowiskiem już dość ożywionym, o czym świadczy też „I Almanach Fotografiki Polskiej” wydany w 1934 roku, który w wykazie autorów uwzględniał szesnastu lublinian.
W gronie założycieli Towarzystwa byli artyści amatorzy a także profesjonaliści mający już wówczas na koncie udziały w wystawach krajowych i zagranicznych. Miesięcznik „Przegląd Fotograficzny” odnotował fakt powstania Lubelskiego Towarzystwa Fotograficznego w lutym 1937 roku, podając skład Zarządu i opatrując notatkę życzeniami „…najlepszego rozwoju i powodzenia”. Adresatami tych życzeń byli pierwsi członkowie Towarzystwa: Zygmunt Dobkiewicz (prezes), Zygmunt Grzywacz (sekretarz), Edward Hartwig, Władysław Kończak, Antoni Kozłowski, Stanisław Magierski (członek zarządu), Mieczysław Rotblit, Stanisław Szydłowski, Stanisław Szramowicz (członek zarządu), Wiesław Żarski (członek zarządu).
Okres 1937 – 1939 jest opisywany w relacjach uczestników jako czas wytężonej pracy ale również znakomitej koleżeńskiej atmosfery. Cotygodniowe spotkania, prelekcje, dyskusje, dokształcanie się, wspólne obsyłanie wystaw i przede wszystkim wzajemna życzliwość stanowiły podstawę działania.
Wówczas, w 1937 roku, we Lwowie ogłaszano już XVII -tą Doroczną Wystawę Fotografii Artystycznej. Lubliniacy wzięli w niej znaczący udział obok wybitnych autorów ze Lwowa, Poznania, Krakowa czy Warszawy. Środowisko artystyczne Lublina było zauważalne w skali Polski. Było też przyjazne wobec siebie. Artyści malarze z Juliuszem Kurzątkowskim i Zenonem Kononowiczem a także inni z grupy „Krąg” chętnie widzieli na swojej wystawie w lutym 1937 roku również prace lubelskich fotografików.
W 1938 roku Lubelskie Towarzystwo Fotograficzne przyjęło obowiązki organizatora Wystawy Fotografiki Polskiej. Impreza ta, udała się nad wyraz zyskując pozytywne recenzje w fachowej prasie. Była też sukcesem artystycznym lubelskich fotografików. Prace wówczas wystawione w późniejszych miesiącach robiły karierę na salonach międzynarodowych. Wybuch wojny przerwał brutalnie tą działalność. Zaginęli ludzie, zaginęły prace.
Tym, którzy przeżyli okupację niemiecką, przyszło znosić represje „władzy ludowej”. Postawy patriotyczne, tak niedawno kultywowane i inspirujące, teraz kwalifikowały ich jako „wrogów ustroju”. Lista strat powiększała się nieubłaganie. Pomimo tego, ci, którzy pozostali – wciąż przejawiali wrażliwość na piękno ziemi i ludzi oraz zamiłowanie do fotografii. W 1947 roku , kiedy jeszcze wydawało się, że jest nadzieja na kontynuację pierwotnych celów, skrzyknęli się, wybrali Zarząd, zorganizowali wystawę. „Lublin i Lubelszczyzna”- była to ostatnia wystawa przedwojennego LTF-u. Odbyła się ona w czerwcu 1947 roku. Gościny dla wystawy udzieliło, tak jak przed wojną, Gimnazjum im. Unii Lubelskiej przy ul. Narutowicza 12 (obecnie UMCS).