Powstanie beginażu w Leuven nastąpiło na tle tak zwanego ruchu Beguine, który ukształtował się w XII i XIII wieku w Europie Zachodniej i Środkowej w kontekście ruchów religijnych, w przeciwieństwie do większości zakonów klasztornych nie został on założony w określonym czasie przez określoną osobę. Ruch ten rozrastał się stopniowo, w miarę jak natchnione religijnie kobiety znajdowały się nawzajem, a każda z nich praktykowała swoją religię bez surowego nadzoru i składania ślubów.
Do tej pory pochodzenie i znaczenie terminu >beguine< nie jest do końca wyjaśnione. Najprawdopodobniej związane jest z beżowym kolorem odzieży (starofrancuskie bege), którą nosili zarówno pierwsi katarzy, jak i pierwsze beginki. Po prostu powszechne było rozróżnianie zakonników i zakonnic na podstawie koloru lub innej zewnętrznej cechy ich stroju.
Na początku lat 60-tych ubiegłego wieku, stan większości domów na Wielkim Beginażu był tak zły, że Komisja Opieki Społecznej, która była właścicielem tego terenu, stanęła przed trudnym wyborem: wyburzyć lub odnowić. Ponieważ wyburzenie nie wchodziło w grę ze względu na zabytkowy charakter, w 1962 roku Uniwersytet w Leuven kupił Wielki Beginaż, z przeznaczeniem na mieszkania dla studentów i profesorów. Gruntowny i precyzyjny remont przeprowadzony został pod wizjonerskim kierownictwem prof. Raymonda Lemaire’a w latach 1963-1972. Odrestaurowano i przekształcono największą część Wielkiego Beginażu a szereg budynków dostało inne przeznaczenie, zgodnie z potrzebami kampusu.

Obecnie na osiedlu uniwersyteckim Groot Begijnhof mieszka około 450 osób. Na oficjalnej stronie Katolickiego Uniwersytetu Leuven zamieszczone są informacje o kryteriach zamieszkania w tej historycznej dzielnicy, która oferuje tymczasowe lokum członkom społeczności uniwersyteckiej: studentom, kadrze uniwersyteckiej, doktorantom, profesorom zapraszanym przez uczelnię i zagranicznym naukowcom związanym z KU Leuven i jego szpitalami. Studenci studiów stacjonarnych mogą złożyć podanie o zamieszkanie w Groot Begijnhof dopiero od trzeciego roku licencjatu i mogą mieszkać tam maksymalnie przez trzy lata.

Wielki Beginaż Leuven przyciąga turystów z całego świata. Często przewija się jako sceneria historycznych filmów i spektakli lub romantycznych zdjęć ślubnych. To światowe dziedzictwo nie jest jednak rodzajem muzeum dla turystów, ale od momentu powstania w 1232 r. było miejscem zamieszkania, w którym różni ludzie w różnym czasie i w różnej sytuacji osobistej razem tworzyli wspólnotę. Obecnie, ta międzynarodowa i wielokulturowa wspólnota uniwersytecka jest czymś w rodzaju ochrony cennego dziedzictwa historycznego i dalszym jego ciągiem.

Oprócz Leuven na liście światowego dziedzictwa Unesco istnieją beginaże Brugii, Dendermonde, Diest, Gandawy, Hoogstraten, Kortrijk, Lier, Mechelen, Sint-Amandsberg, Sint-Truiden, Tongeren, Turnhout, a także czternaście innych beginaży flamandzkich lub ich pozostałości: Aalst, Aarschot, Anderlecht, Borgloon, Antwerpia, Diksmuide, Gandawa, Hasselt, Herentals, Mały Beginaż Leuven i Mechelen, Oudenaarde, Overijse, Tienen a także w Geraardsbergen, Ieper i Zoutleeuw. W Holandii zachowały się jeszcze dwa beginaże w Amsterdamie i Bredzie i niewielkie pozostałości w Delft, Haarlem en Leiden. Dzisiejsza Flandria Francuska była również bogata w w tego typu skupiska. W XIII wieku powstały tam między innymi beginaże Valenciennes, Lille i Douai.
Do tej pory udało mi się zobaczyć i sfotografować niewielką część tego niesamowitego dziedzictwa, jednak najbardziej zafascynowały mnie kobiety, które 800 lat temu potrafiły wyłamać się z wszechobecnemu patriarchatowi i żyć według własnych ustaleń. Już wtedy dowiodły, że kobieta istnieje bez postrzegania jej jedynie przez pryzmat mężczyzny, co niestety w wielu kręgach pokutuje do XXI wieku.